Rouwmoment

Zondag bij Ajax – PSV konden we het weer goed zien. Er gaat iets mis en dan zijn we even van slag. We moeten de tegenslag verwerken, en dat gaat even (?) ten koste van ons spel. Een foute pass, een gemiste kans, een tegendoelpunt, een oneerlijke beslissing van de scheidsrechter: De handen gaan naar het hoofd, de vertwijfeling is groot, het hoofd gaat hangen of schudden en we zijn even niet zo scherp. En voor je het weet krijg je nog een doelpunt tegen, gaat er weer iets mis. In mijn hockey-elftal noemden we dat een rouwmoment. Mijn ervaring: Hoe korter de rouwmomenten, hoe vaker je wint. De tegenslag is geweest, we moeten weer vooruit kijken. Geen tijd voor het rouwmoment. In mijn hockey-elftal stuurden we daarop, omdat we wilden winnen.

In bedrijven is het eigenlijk net zo. Hoe langer je als bedrijf blijft stilstaan bij wat er mis ging, hoe slechter het met het bedrijf gaat.

Wiens schuld is het? Wat ging er mis? Hoe kwam het? Boosheid, klagen, elkaar “afrekenen” of aanwijzen, slachtofferschap, het zijn allemaal rouwmomenten en hoe langer ze duren, hoe groter de kans dat ze leiden tot verlies. De echt relevante vragen zijn: Hebben we er nog vertrouwen in voor de volgende keer? Hoe doen we het de volgende keer beter? Welke acties gaan we ondernemen?

Terugkijken heeft alleen maar zin, als het direct bijdraagt aan vooruitkijken. In alle andere gevallen is het gevaarlijk. Het maakt je minder alert, het ondermijnt je zelfvertrouwen en het teamgevoel en het maakt minder productief en effectief. Je had er eigenlijk al veel eerder mee op moeten houden. Maar ja.

De beste tijd om een boom te planten is twintig jaar geleden. De op één na beste tijd is vandaag.

Bart Stofberg