YOLO
YOLO is het devies van een groot deel van de jongeren: You only live once. Het betekent: Je leeft vooral nu en niet straks. Als je te veel rekening houdt met de toekomst, kom je niet toe aan genieten van vandaag. Natuurlijk zetten ze meestal wel gewoon de wekker, leren ze weken van te voren hun tentamens en plannen ze bewust hun uitgaven, allemaal, eerlijk gezegd niet zo YOLO, maar er zijn ook een heleboel momenten dat ze zich werkelijk niks gelegen laten liggen aan de toekomst. YOLO!
De grote-mensen-variant van YOLO zijn de doelen met bonussen. Enfin, lees de kranten maar. Het avondje stappen van de studenten (ja, ik weet dat ik morgen college heb, maar eh, YOLO!) is bij veel bedrijven de KPI (ja, ik weet dat het niet goed is voor de onderneming, maar eh, mijn bonus!).
Het grappige is dat het bij die studenten een tegenreactie is. De (studie)dwang neemt toe en daar willen ze zo nu en dan aan ontsnappen, terwijl het bij bedrijven iets is waar we doelbewust op aansturen. Het grappige is dat die studenten wel degelijk goed naar de toekomst kijken, maar zo en dan even YOLO doen, terwijl bij bedrijven iedereen dag in dag uit zijn KPI’s YOLO nastreeft. Zijn die studenten nou volwassener dan bedrijven?
Vroeger, toen ik nog jong was, betekende die I van KPI indicator. Het begin van nadenken. Goh, ik krijg deze metingen aangereikt, wat is er echt aan de hand en wat is daar de beste reactie op? Een KPI leidde tot reflectie. Tegenwoordig lijkt die I van KPI te staan voor Incentive: Het is een perverse prikkel die leidt tot (eendimensionaal) handelen. Met alle kwalijke gevolgen van dien.
Hoe lang blijven we nog toestaan dat mensen ten koste van anderen, de samenleving, hun bedrijf, grote bonussen binnenhalen? Hoe lang blijven bedrijven nog stimuleren dat de verkeerde mensen de verkeerde dingen doen met verkeerde gevolgen voor het bedrijf. Als we er niet snel iets aan doen, komt het er nooit meer van. You only live once!
Bart Stofberg
Bart Stofberg
Bart Stofberg 