Richting

In Alice in Wonderland komt Alice the Cheshire Cat tegen:
Alice: Kun je me alsjeblieft vertellen welke kant ik op moet?
Cheshire Cat: Dat hangt er helemaal van af waar je heen wilt.
Alice: Dat kan me niet zo veel schelen.
Cheshire Cat: Dan maakt het ook niet uit waar je heen gaat.
Alice: …als ik maar ergens uitkom!
Cheshire Cat: Oh, maar dat gebeurt ook wel. Als je maar lang genoeg doorloopt.

Tja, en dan had Alice nog de mazzel dat in ieder geval de schrijver wist waar Alice naar toe moest. Maar zonder wakende schrijver kun je maar beter zelf de richting bepalen.

Dat was dan ook de belangrijkste oogst van vorige week. Vorige week pleitte ik voor kort-cyclisch sturen. Hohoho, waren de belangrijkste reacties, je moet wel een duidelijke richting hebben. Anders doe je maar wat. En gelijk hebben ze. Jazeker, je moet weten waar je van bent. Je moet je organisatie richten, want anders kun je niet inrichten en verrichten. Maar vervolgens moet je wendbaar genoeg zijn om dat doel te halen.

Kijk maar naar het filmpje hieronder. Iedere scooter weet precies bij welke straat hij/zij wil eindigen. Maar de weg ernaar toe? Die ontstaat, door de interactie met alle andere weggebruikers. Beetje bijsturen, tempo aanpassen aan de situatie. Kort-cyclisch. Kijk vooral naar de jongen op de fiets, die aan het eind van rechts komt.

Stel je maar voor dat iedere scooter een organisatie is. Dat is de wereld waar we in leven. Zonder richting ben je als Alice bij de Cheshire Cat. Maar wat je plan ook is, en hoe duidelijk je richting ook is, je komt er alleen maar als je kunt bijsturen. Kort-cyclisch. Strategisch wendbaar. Als een scooter. Kijk nog maar eens goed. Komt jullie organisatie aan de overkant van het kruispunt? Eén keer of elke keer weer?

Helen Keller is doof en blind geboren en werd toch een succesvol schrijfster. Dat geeft recht van spreken en dat doet ze dus ook: “A bend in the road is not the end of the road, unless you fail to make the turn” Iets harder gesteld: “If you can’t make the turn, every bend is the end of the road.”

Bart Stofberg