Ontbijzonderen

Vandaag had ik overleg met een paar collega’s. Eén van hen, Paul de Vroom, gebruikte daar het woord ontbijzonderen. Misschien is dat wel de oplossing van een heleboel problemen. We willen allemaal wel standaardiseren, want we snappen de voordelen: Door meer schaal en door meer standaardisatie creëren we synergie: Een hogere, voorspelbare kwaliteit tegen lagere, voorspelbare kosten. Natuurlijk willen we dat met zijn allen!

Alleen, hier even niet, want dit is een bijzondere situatie. Sterker nog, als we er zo naar kijken zijn er meer bijzondere situaties dan niet-bijzondere situaties. Natuurlijk, iedereen is bijzonder. Maar de kunst van standaardiseren is om dat bijzondere niet belangrijker te maken dan het is.

Ontbijzonderen is dus een betere aanpak dan standaardiseren. Er zijn meer dan 7 miljard bijzondere mensen op de wereld, maar we passen wel in een paar tientallen schoenmaten. Zo bijzonder zijn we nou ook weer niet. Op die manier valt er veel te ontbijzonderen. En eigenlijk geldt dat ook voor een heleboel andere zaken, bijvoorbeeld voor die standaards. Bijzonder, hè?