Paniekvoetbal
Vroeger, toen ik nog hockeyde, had je van die spelers die het probleem vooral verplaatsten. Als ze het niet wisten, dan speelden ze de bal naar een medespeler die er nog beroerder voor stond dan zij. Voor het team als geheel was dat niet goed. Nog meer problemen! Ook bij profvoetbal op TV zie je dat gedrag: Spelers, die geen plan hebben met de bal, verplaatsen het probleem. Naar een medespeler die er ook niks mee kan, of terug naar de keeper, als dat eigenlijk niet kan.
Natuurlijk komt dat gedrag ook voor bij managers. Het mooiste voorbeeld is de budgetverlaging. Oei, ik moet bezuinigen, hup door naar mijn mensen, ieder zijn deel. Met alle gevolgen van dien: Iedereen gaat weer in zijn eentje oplossingen bedenken, we proberen allemaal de effecten op anderen af te wentelen, op zijn best leidt het suboptimalisatie. Waarom laten we die manager daar eigenlijk altijd mee wegkomen? Je kunt het probleem toch het beste oplossen op de plek waar het ontstaat?
Ik heb het laatst een keer geprobeerd bij Albert Heijn. Ik naar de kassa, met voor € 100,- in mijn wagentje. “Ik wil er maar € 90,- euro voor betalen zei ik stoer, met zo’n manager in mijn gedachten. “Nou meneer, zei de kassière vriendelijk, dan moet u toch echt een paar boodschappen terugleggen!”. Daar ging ik dan, met de staart tussen de benen.
Waarom is die kassière daar zoveel handiger in dan de meeste managers? Waarom doen wij dat nooit als we moeten bezuinigen? “Nou, dit is wat ik allemaal lever voor jouw geld, en dit kosten die dingen. Zeg maar wat ik niet meer moet doen. Zeg maar waar het minder kan.” Waarom doen we dat niet al veel langer? Wat heeft die kassière, wat wij niet hebben?
Oh ja, ik heb nog één vraag. Gaat deze blog over jouw manager? Of over de manager van jouw medewerkers…?
Bart Stofberg
Bart Stofberg
Bart Stofberg 